4/20/2012

12ος Πίθηκος - Ειλικρινά



περάσανε τα χρόνια και εμείς στον ίδιο χορό
ήτανε δεσμοί φιλίας και απο τότε είμαστε ακόμα εδώ
ζωντανοί πάνω στη μουσική
είχαμε απώλειες στην τελική ενός λεπτού σιγή για
μια  φυγή που`χει χαθεί δεν κατοικει κ`είναι ντροπή
μα ενα παιδί ποτέ δεν πίστεψε λόγια που απ`την καρδια
του είχε πεί η μουσική μας ενώνει
όλοι σε διαφορετικούς δρόμους όμως ποτέ μας μόνοι
όσοι με ξέρουνε καλά ξέρουνε πως το στόμα μου
είναι κανόνι είναι φωτιά που δεν παγώνει
γι`αυτό μ`ακούς λοιπόν να συνεχίζω
μέσα στα στένα της πόλης πάλι γυρίζω
με το μυαλό μου πάντοτε να τρέχει δεν προσαρμόζομαι
όταν βλέπω μπλέ σειρήνα πάντοτε θα καβαντζώνομαι
χώνομαι παράνομα με ονομάσανε
δεν ζήσαν την ζωή τους και  απ`τα μαλλιά δεν την πιάσανε
χάσανε χάσαμε κάποτε ολοι τα χάνουμε
μας ρίξανε σε ένα κόσμο που ζούμε για να πεθάνουμε
γι`αυτό σ`αυτόν που μας ξέχασε θα του πούμε
να κάνεις ότι λέει η καρδιά σου εσύ το έγραψες αυτό
μη το ξεχάσεις πάει καιρός που αποφάσισες ν`αλλάξεις
λυπάμαι που τα λόγια σου ποτέ δεν`γίναν πράξεις.

Πές μου τι θα κάνεις
όταν η αλήθεια βγεί μπροστά απ`την ντροπή σου θα πεθάνεις
πές μου τι θα κάνεις
όταν θα με δείς στα μάτια θα`ναι αργά για να ρεφάρεις
πές μου τι θα κάνεις
μια ζωή μονάχα λόγια ήσουν καθόλου πράξεις
πές μου τι θα κάνεις
θα λυπηθείς και θα δακρύσεις μα θα`ναι αργά για ν`αλλάξεις.

Εγώ είμαι ντόμπρος λόγος σπαθί δεν κάνω αστεία
στον 12ο πουτάνα να φέρεσε σαν κυρία
μην έρθεις δίπλα μου αν είναι να βγείς τσουλάκι
μα αν έρθεις θα γνωρίσεις μόνο τον κάτω Άκη
για αγάπη άστο μην το πείς καλύτερα
σκέψου τι εννοείς κι`έλα να τα πούμε ύστερα
πολλά έχω ακούσει κι`άλλα τόσα έχω δει
ειλικρινά τρώω την ίδια παραμύθα απο παιδί
μια ζωή γεμάτη κατακτήσεις κι`αλητεία
στα θρανία το τσογλάνι που έβαθε όλα τα σχολεία
μιλάω ειλικρινά οι δρόμοι μου`μαθάν πολλά
υπάρχουν πράματα πιο σημαντικά απ`τα λεφτά
γάμα τα λεφτά γιατι ποτέ δεν τα`δα
άφραγκος πολλές βραδιές καλοπερνούσα μάγκα
τόσα ξημερώματα τόσα ξενερώματα
περάσανε τα χρόνια και ακόμα δεν τα χόρτασα
ακόμα θα με δείς να τριγυρνάω σε στένα
σα σκιά πάντοτε με βλέμμα χαμηλά
την μύτη δε σήκωσα ποτέ και σε κανέναν
γι`αυτό κανένας δεν λέει κακό λόγο για μένα
είμαι μούτρο που αν δείς στον δρόμο εύκολα δεν ξεχνάς
είμαι τύπας που θα σε λιώσει αν πάς να του την φάς
μιλάς μιλάς μια ζωή μόνο μιλάς
είναι εύκολο να μισείς μα δύσκολο να αγαπάς.

Πές μου τι θα κάνεις
όταν η αλήθεια βγεί μπροστά απ`την ντροπή σου θα πεθάνεις
πές μου τι θα κάνεις
όταν θα με δείς στα μάτια θα`ναι αργά για να ρεφάρεις
πές μου τι θα κάνεις
μια ζωή μονάχα λόγια ήσουν καθόλου πράξεις
πές μου τι θα κάνεις
θα λυπηθείς και θα δακρύσεις μα θα`ναι αργά για ν`αλλάξεις.
Πές μου τι θα κάνεις
όταν η αλήθεια βγεί μπροστά απ`την ντροπή σου θα πεθάνεις
πές μου τι θα κάνεις
όταν θα με δείς στα μάτια θα`ναι αργά για να ρεφάρεις
πές μου τι θα κάνεις
μια ζωή μονάχα λόγια ήσουν καθόλου πράξεις
πές μου τι θα κάνεις
θα λυπηθείς και θα δακρύσεις μα θα`ναι αργά για ν`αλλάξεις.

4/19/2012

Νέα Τάξη Πραγμάτων - Απουσία

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπο σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ'αγαπώ 

Κάποτε είχα μια αγάπη που λαβώθηκε νωρίς

μα την κράτησα γιατί ένιωθα ανασφαλής
Κάποτε είχα μια αγάπη που άργησα να την πληγώσω
και όταν με πρόδωσε έπρεπε να τη σκοτώσω
θυμάμαι πριν να σε γνωρίσω έκλαιγε όλη η πλάση
και όλοι ψάχναν μια ελπίδα, την ελπίδα που είχα χάσει
όταν πλέον σε είδα είπα πως βρήκα την ελπίδα
αλλά μάλλον είχα βρει μια ακόμη παλλακίδα
Μόνη ασπίδα η λογική που κατέρρευσε και αυτή
όταν έδωσα και ένιωσες το πρώτο μας φιλί
μόνιμη θλίψη η χαρά και η νικοτίνη στα κρυφά
μα τότε είχα μέσα μου μια τζούρα μοναξιά
μα τώρα εξέπνευσα, εξέπνευσα της σχέσης τον καπνό
δόθηκα και προδόθηκα ψάχνοντας για το θεό
μέσα από την ένωση 2 σωμάτων μέσα από την αγάπη
αλλά δάκρυ μετά το δάκρυ δεν αντίκρισα την άκρη
μονάχα έφτασα στα άκρα σε έδιωξα από κοντά μου
προτιμώντας να κρατήσω το κενό μες την καρδιά μου
προτιμώντας τη μοναξιά μου να γίνει η μνηστή μου
αφού ο δρόμος μου για λύτρωση ήταν η καταστροφή μου

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το προσωπό σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ'αγαπώ

Θυμάμαι τα ξανθά μαλλιά σου ν'ανεμίζουν
και τα πράσινα σου μάτια το άπειρο να ατενίζουν
θυμάμαι το χαμόγελό σου, τα 2 σου χείλη
όμως τώρα δεν είμαστε ούτε φίλοι
να'ταν η απόσταση γυαλί και ο χρόνος ψεύτης
να είμασταν πάντα μαζί και όταν στα χέρια μου πέφτεις
να σε σηκώνω και σαν κλέφτης να σου κλέβω τα αισθήματα
τα θρύμματα απ'τα ποιήματα αιώνια καταλλύματα
να'ταν ανέγγιχτη στιγμή που τώρα έχει χαρακτεί
να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη για φυγή
ένας σταυρός είναι όλη η γη και πάνω εγώ να ατενίζω
το όνειρο που ζήσαμε και τώρα δεν αγγίζω
γυαλίζω τα όσα χώρισα μπροστα μου σε συγχώρησα
πιστή συνοδοιπόρησα το ξέρω ολιγόρησα
και την ψυχή μου αφόρισα να γίνει κομμάτια
βιώνοντας την υδονή σε βρώμικα κρεβάτια
σημαδια αγνόησα προχώρησα με βλέμμα θολωμένο
κάθε βράδυ ξυπνώ και κάθε μέρα πεθαίνω
δεν ξέρω τι περιμένω πάντως όχι να φανείς
αφού η απουσία σου έγινε τρόπος ζωής

Όταν η απουσία......

#2